“Bu kararı almak kolay olmadı. Ama gerekiyordu.” 2023 yılında, üniversite eğitimim devam ederken hayatıma dahil olan biriyle tanıştım. Benden 13 yaş büyüktü. Başlarda anlayışlı, güçlü ve sahiplenen biri gibi görünüyordu. Ama zamanla maskeler düştü, gerçek yüzünü gördüm. Ve o günden beri ruhumda taşıdığım yükler hafiflemek yerine gittikçe ağırlaştı. Bu kişi; – Sürekli başka kadınlara bakıyor, özellikle tesettürlü kadınlara saplantılı şekilde ilgi duyuyordu. – Sosyal medyada kadınlara istek atıyor, gizli konuşmalar yapıyor, hatta zaman zaman dışarıda kahve içmeye gidiyordu. – Bu durumlar psikolojimi altüst etti; kendimi yetersiz, değersiz ve kırılmış hissettim. – Porno bağımlılığı ve sadakatsiz davranışlarıyla ilişkimizi hem ahlaki hem de duygusal anlamda çürüttü. – Bana sürekli hakaret etti, aşağıladı, fiziksel ve psikolojik şiddet uyguladı. – Arkamdan konuştu, çevremdeki insanlara karşı saygımı zedeledi. – TikTok ve sosyal medya bağımlılığıyla gerçek hayattan tamamen kopuktu. – Hiçbir zaman beni maddi ya da manevi olarak desteklemedi. – Annelik yapmamı istediği iki çocuğuna tüm kalbimle baktım, evine sahip çıktım ama bana “hiçbir şeymişim” gibi davrandı. – En zor zamanlarında yanında olmama rağmen beni sadece kullandı. Zaman geçtikçe içimdeki canlılık söndü. Özgüvenim kayboldu, gençliğimi yitirmiş gibi hissettim. Her geçen gün biraz daha yaşlanıyor, biraz daha siliniyordum. Ruhum yorgundu. Kalbim susmuştu. Ama bir gün, bu karanlığa “dur” demem gerektiğini fark ettim. Ve o gün, kendim için sıfır temas kararı aldım. Bu karar bir vazgeçiş değil; tam tersine, kendime yeniden sahip çıkışımın ilanıdır. Artık ben bir başkasının ilgisizliğinde değil, kendi varlığımda büyüyorum. Artık beni kıranları değil, beni ayağa kaldıranları seçiyorum. Ve artık biliyorum ki; gerçek sevgi, önce insanın kendine duyduğu saygıyla başlar.